Две дечиња, две сакалчиња

од Ванчо Полазаревски

Таму, лево од Пчиња, две дечиња,
биле две мали, а големи, сакалчиња.
Сакале сѐ, секого и сешто
и тоа им било малку,
па сакале уште по нешто.
Што?
На примерски, сакале
сакалчињата
сѐ што е во морињата.
Го сакале и сѐ
она што е околу нив,
зелено ако е, или црвено,
па и со боја сина,
а ги сакале и...
- Сите до еден?
- Не ме прекинувај.... да.
Значи, и со боја сина,
сите до еден, високи луѓе,
одовде до Кина.
Ги сакале и ламите
натоварени со сламите,
лошите што ги мразеле бруцошите,
ги сакале камбаните, 
а особено бананите,
јазовците и игуаните.
Ги сакале левите страни,
темната страна на Месечината,
долгите тунели во планината.
Ги сакале принцез-воздишките
и во Штип бишките.
Омилени им биле
мечтите на папагалите,
пирамидите, особено скалите,
знаеле да сакаат високо, брзо
со и без нервоза... сакале и
една тронога коза.
Ги сакале кокичињата, мачињата,
симит погачите, 
по математика задачите,
синевината небесна,
стражата почесна,
сакале многу кога темнината
ќе загубела со 5:0 од светлината.
Сакале вишокот на својата љубов
со вас да ја делат,
и затоа, ги тераат, за љубовта, вакви ко мене, да мелат, мелат...

Илустрација: Наташа Костовска